22 123 95 55
PL
Znajdź badanie
Choroba Duhringa — co to, objawy, przyczyny, leczenie

Choroba Duhringa — co to, objawy, przyczyny, leczenie

5.00
Ocena użytkowników: 6 ocen

Z artykułu dowiesz się:

  • Czym jest choroba Duhringa i co ją wywołuje? 
  • Jak wygląda opryszczkowate zapalenie skóry i jakie czynniki nasilają zmiany skórne? 
  • Różnicowanie i diagnostyka choroby Duhringa
  • Leczenie choroby Duhringa — Dapson i dieta bezglutenowa

Sprawdź też: 



Choroba Duhringa — co to?


Choroba Duhringa (DH, opryszczkowe zapalenie skóry) to choroba dermatologiczna, o podłożu autoimmunologicznym, która objawia się charakterystyczną, polimorficzną osutką świądową. Zmiany skórne są odpowiedzią organizmu na kontakt z nietolerowanym białkiem glutenu (Alergia na gluten — jak ją zdiagnozować i leczyć?). Na skórze osoby z chorobą Duhringa, zwłaszcza na powierzchni przedramion, kolan i łokci, powstają symetryczne, bardzo swędzące, zgrupowane w drobne pęcherze i grudki zmiany.
Zajęcie obszaru kończyn wyprostnych dotyczy ok. 90% wszystkich przypadków, ale zmiany mogą również rozszerzać się na obszar pośladków, okolicę lędźwiowo-krzyżową, łopatki, skórę głowy i skórę karku.

 
Choroba Duhringa — przyczyny


Choroba Duhringa wiąże się nierozerwalnie z enteropatią glutenozależną, która występuje u wszystkich chorych. Nadwrażliwość na gluten ma jednak najczęściej postać utajoną, ujawniając się dopiero po nadmiernym obciążeniu glutenem.
Choroba Duhringa ma związek z antygenami zgodności tkankowej II HLA-DQ2 i HLA-DR3.


Opryszczkowate zapalenie skóry — jak wygląda i co je nasila?


Charakterystyczna dla Choroby Duhringa jest tzw. osutka polimorficzna, która najczęściej ma postać pęcherzyków umiejscowionych na rumieniowym podłożu, którym towarzyszą również bąble pokrzywkowe i grudki. Osutka polimorficzna ustępuje, nie pozostawiając zazwyczaj na skórze chorego blizn, jednak może pozostawić po sobie pozapalne przebarwienia i odbarwienia.
Charakterystycznym i niezwykle dokuczliwym objawem jest również towarzyszący osutce świąd skóry. Osoby borykające się z Chorobą Duhringa często zgłaszają również, że nim pojawią się na skórze zmiany, odczuwają poprzedzające je odczucia kłucia, palenia czy parzenia skóry.
DH to przewlekła choroba przebiegająca z okresami remisji i zaostrzeń, a nasilenie zmian jest zmienne dla poszczególnych chorych.

 
Co może nasilać opryszczkowate zapalenie skóry?


  • Część kobiet dostrzega nasilenie zmian w okresie poprzedzającym miesiączkę, z poprawą po wystąpieniu krwawienia miesiączkowego;
  • jod może nasilać zmiany skórne — wprawdzie mechanizm ten nie został do końca poznany, jednak zaobserwowano związek przebywania w nadmorskich obszarach, spożywania pokarmów bogatych w jod czy picie wód mineralnych bogatojodowych z nasileniem zapalenia skóry;
  • inne choroby autoimmunizacyjne, takie jak m.in. bielactwo, toczeń rumieniowaty, cukrzyca typu I, hashimoto;
  • stosowane leki — niesteroidowe leki przeciwzapalne, tabletki antykoncepcyjne, winkrystyna, lit, amitryptylina, cyklofosfamid czy interferon alfa.


Różnicowanie choroby Duhringa — jakie choroby przypomina?


  • Pęcherzyca opryszczkowata (zwykła i liściasta) i dermatozy opryszczkowe;
  • wyprysk rozsiany;
  • atopowe zapalenie skóry;
  • świąd starczy, neurogenny, psychogenny jak i świąd w przebiegu chorób metabolicznych;
  • dermatozy pasożytnicze (np. świerzb).

Choroba Duhringa — diagnostyka


  • DIF, bezpośrednie badanie immunofluorescencyjne — jest to badanie z wyboru w podejrzeniu choroby Duhringa, polega na pobraniu wycinka zdrowej skóry znajdującej się w pobliżu zmiany chorobowej (nie dalej niż 1 cm od zmiany) i sprawdzeniu, czy występują w nim charakterystyczne dla DH złogi przeciwciał IgA;
  • test na przeciwciała przeciwko endomysium w surowicy — badanie pozwala ocenić przestrzeganie bezglutenowej diety, stężenie przeciwciał odzwierciedla zaburzenia jelitowe;
  • przeciwciała IgA przeciwko transglutaminazom i przeciwciała przeciwko gliadynie (dodatni wynik u ponad 60% chorych z DH);
  • badanie histopatologiczne, podobnie jak powyższe testy na przeciwciała, nie stanowi podstawy do postawienia rozpoznania Choroby Duhringa, stanowi jednak uzupełnienie diagnozy i obraz może zwiększać jej trafność w przypadku wątpliwości diagnostycznych.

Choroba Duhringa — leczenie


Jako że Choroba Duhringa, to jednostka chorobowa współwystępująca z licznymi schorzeniami towarzyszącymi, w procesie terapeutycznym powinien brać udział gastroenterolog, dermatolog, dietetyk oraz specjaliści z dziedzin adekwatnych do wykrytych u pacjenta chorób współwystępujących.

  • Lek na chorobę Duhringa — Dapson
Lek Dapson cieszy się niezwykle szybką odpowiedzią pacjentów na leczenie — niezwykle sprawnie ustępuje świąd i inne objawy podmiotowe, później dochodzi do cofania się zmian skórnych. Dapson nie wpływa jednak na zmiany w obrębie jelita.
Mimo dużej skuteczności terapia dapsonem jest obarczona ryzykiem wystąpienia skutków ubocznych — oprócz podstawowych jak bóle głowy, osłabienie, nudności czy wymioty, istotnym działaniem niepożądanym jest możliwość wywołania methemoglobinemii.
Methemoglobinemia to choroba krwi, w której utleniona hemoglobina przybiera postać methemoglobiny niezdolnej do transportowania tlenu, w efekcie czego w organizmie dochodzi do niedotlenienia i uszkodzenia tkanek.
Lekka methemoglobinemia może nie dawać żadnych objawów, wraz ze wzrostem stężenia methemoglobiny narastają objawy typowe dla niedotlenienia — od bólów i zawrotów głowy, omdlenia czy pobudzenie psychoruchowe, przez zaburzenia świadomości i objawy niedokrwienia mięśnia sercowego, aż po niewydolność wielonarządową i zgon.
Dlatego podczas terapii dapsonem obowiązkowe jest monitorowanie poziomu methemoglobiny, która fizjologicznie występuje w organizmie w niewielkim stężeniu (nieprzekraczającym 1%). Test na methemoglobinę należy wykonać po tygodniu stosowania dapsonu, następnie po 3 miesiącach terapii, aż po 2 kontrole w roku.
Oprócz możliwych działań niepożądanych należy zwrócić uwagę na potencjalne interakcje ze stosowanymi lekami — np. rifampicyną, klofazyminą czy trimetoprymem.
 
  • Dieta bezglutenowa w chorobie duhringa
Dieta bezglutenowa w przebiegu Choroby Duhringa zakłada całkowitą eliminację produktów zawierających gluten z diety. Pozornie prosta, jedna reguła, stanowi duże wyzwanie dla chorego próbującego wdrożyć dietę bezglutenową. Gluten z racji swych właściwości i wpływu na konsystencję żywności, jest wykorzystywany powszechnie — nie tylko jako dodatek do wędlin, gotowych potraw czy sosów, ale również do owoców w puszce, owoców mrożonych czy jogurtów.
Nieocenione w budowaniu nowych nawyków żywieniowych uwzględniających eliminację glutenu może być wsparcie dietetyka klinicznego.
Efekty diety bezglutenowej przynoszą szybkie efekty u małych dzieci, u których szybko dochodzi do poprawy klinicznej. U dorosłych na efekty należy poczekać od 3. czasem nawet do 8-9 miesięcy.


Bibliografia:


  1. Żebrowska A. i in. (2016). Diagnostyka i postępowanie terapeutyczne w opryszczkowatym zapaleniu skóry (chorobie Duhringa) - konsensus Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego. Przegląd Dermatologiczny. Vol. 2, Nr 103, s. 95-101.
  2. Bubis E., Przetaczek-Różnowska I (2017). Gluten i choroby wynikające z jego nietolerancji. Vol. 65, Nr 2, s. 293-302.
  3. Stawczyk-Macieja M., Szczerkowska-Dobosz A., Jaśkiewicz-Nyckowska D. (2016). Opryszczkowate zapalenie skóry błędnie rozpoznane i leczone hako grzybica skóry gładkiej. Przegl Dermatol. Vol. 103, s. 56-59.

Aktualizacja: 2023-03-24

Data publikacji: 2023-03-24

Nietolerancje pokarmowe (gluten, laktoza, fruktoza) - realizacja wysyłkowa


705.00 na stronie
Technologia badania:
PCR
Czas oczekiwania na wynik:
do 22 dni roboczych od otrzymania próbki przez laboratorium

Ważność kodu:
12 miesięcy, do wykorzystania w całej Polsce

Masz pytania?

Zadzwoń, a chętnie na nie odpowiemy